ඔහු ඇත්තටම ලොකුය. සාමාන්‍ය මනුෂ්‍යයෙකුට වැඩියෙන් දේහධාරීය. ඔහු විඳි දුක් කන්දරාව මා අම්මාගෙන් අසා ඇති බැවින්, ඒ අතින්ද ඔහු ලොකුය. එමෙන්ම අම්මාගේ පවුලේ සහෝදර සහෝදරියන් අතරින්ද ඔහු ලොකුය. ඒ වගේම සැර පරුෂ කමින්ද මගේ වයසේ සිටි අවධියේ ඔහුට ඉදිරියෙන් කිසිවෙක් ගමේ සිට නැත. ඔහු චන්ඩියෙකු නොව වරදේදි වහා කිපෙන අයෙකි. අම්මා කියන්නේ මා තුල පවත්නේද ඒ ජානමය ගතිය බවය. ඒ ලොකුකමම මගේ හිත තුලද ඔහු ලොක්කෙක් කර ඇත.
මට මතක අයුරින්, අම්මා කියා ඇති අයුරින් ඔහු අම්මාගේ පියානන් අකාලයේ මිය ගිය දින සිට පවුලේ සාමාජිකයින් පස්දෙනා ගැන පියෙකු මෙන් වෙහෙස වී සොයාබැලූ බවද අනන්ත අප්‍රමාණ දුක් කම්කටොලු විඳ දරාගෙන මුළු පවුලම යහපත් තලයකට ගෙන යෑමට කටයුතු කල බවය. ඉගෙනීමට සමතෙකු වූ ඔහු ඉගෙනීම අවසානයේ වාරිමාර්ග දෙපාර්තමේන්තුවට බැඳී ඇත්තේ යම් වැදගත් නිලයක සහකාර ලෙසය. දැන් එය මට මතක නැත. අම්මාගෙන් ඇසීමටද නොහැක. එයට යම් මිත්‍යා හේතුවක් ඇත.
මට අවුරුදු පහලොවක් පමන වන තෙක් ඔහු ගැන කිසිදු මතකයක් නැත. ඔහු මහ ගෙදරින් පිට පොළොන්නරුවේද මා මහ ගෙදරින් පිට කළුතරද විසීම නිසා ඔහු පිළබඳ අවුරුදු පහලොවකට දාසයකට එපිට කිසිදු මතකයක් මට නැත. නමුත් අපේ නව නිවස මහ ගෙවල් අවට සාදන කාලයේ සිට මට මතකයේ තැම්පත්ව ඇති කිසිදු සේයාවක් මට අමතක නැත. ඒ අවධියේ පටන් මගේ පවුලේ වීරයා ඔහුය. අප මහ ගෙදර සිට නව නිවසට යාමට කිලෝමීටර් එකාමාරක් පමන දුරක් සෘජුකෝණාස්‍රාකාර ගමන් පථයක ගමන් කල යුතුය. එනම් මහ ගෙදර සිට එක එල්ලේ උතුරට ඉරක් ඇඳිවිට මීටර් එකසිය පනහක් දුරින් නව නිවස ඇත. නමුත් ඒ අතර මැද ඇත වතුපිටි නිසා යාමට ඒමට නොහැකිය. මෙවන් අවස්ථාවල ඔහුගේ පරන දැන ඇඳුනුම් කම් මතින් එම වතුපිටි මැදින් පාරක් තනාගන්නේ ඔහුටත් නොදැනිමය. නමින් විමල් නම් වූ තලෙලු දේහධාරියා දුටුවිට ගම්මුන්ගේ මුවින් පිටවන වදන් කාලයක් යන තුරු සිත රජ කරනු ඇත. “විමල් මහත්තයා මොකෝ වටෙන් යන්නේ… අර තියෙන්නේ කඩුල්ල. ඒක මහත්තයටයි නංගිලටයි ඕනේ වෙලාවක ඇරලා. එතනින් යන්න…” ඒ බයට නොව සෑහෙන ප්‍රමාණයක ගෞරවයකිනි.
කිසිවෙක් එසේ පැවසූ විට ලොකු මාමා සමග සිටින මගේ දෙස මහත් වූ දයාවෙන් බලා ඔලුව අතගාන්නේ ඔහුගෙන් පසු ඒ ගෞරවය මටත් ලැබෙන ලෙස ඉඟිකරමින් කියා සිතුනු වාර අනන්තය. අම්මාගේ පවුලේ සාමාජිකයින් අතරින් ඔහු ඔහුගේ පුතුන් දෙදෙනාට හැරෙන්නට වඩාත් සමීප මටය. මට වඩා වැඩිමල් එවුන් හිටියද යම් කිසි විශේෂ දාරක ප්‍රේමයක් මා කෙරේ තිවුන බව මට මතකය.
ඒ වෙසක් මාසයකි. වරක් ඔහු මාව මහ ගෙදර ගොස් සිටින දිනයක මැදිරිගිරි එක්කගෙන ගියේය. ඒ ගමනට පැය තුන හතරක් ගත වූ බව මතකය. ඒ දිනවල මට වයස දහඅටක් දහනවයක් පමන ඇත. මා කොම්පියුටර් වැඩ කරන බව දන්නා ඔහු, ඔහුටද පරිගණයක් මිලදී ගත්තේය. ඒ අවධියේ මා ආධුනිකයෙකු වුවත් ඔහු විශ්වාස කලේ, ඔහුට ගුරු හරුකම් දීමට තරම් මා හපනෙක් බවය. ඔහුගේ ගෙවල් පොලොන්නරුවේ වුවද ඔහු රාජකාරි වැඩ සඳහා නැවතී සිටියේ මැදිරිගිරියේය. එදා මැදිරිගිරි ගියේ, මින්නේරියෙන් බැස ඔහුට යාමට විශේෂ අවසරයක් ඇති කැලෑ පාරකිනි. මෝටර් බයිසිකලේ ගිය ඒ ගමන මට කිසිදා අමතක නොවේ. ගමන පටන් ගැනීමට ප්‍රථමයෙන් මට දුන් එකම උපදෙස වූයේ… “අලි දැක්කෝත් මට පෙන්නන්න එපා. පුතා බලාගෙන යන්න කියාය.” අදටත් එහි තේරුමක් දන්නේ නැත. දැන් ඔහුගෙන් අසන්නටත් බැරිය. එමෙන්ම අලි බෙටි හැරෙන්නට දුටු අලියෙකුද නැත. දුටු එකම දෙයනම් වියලි සුළඟින් අනූන කැලයත්, සයිලන්සරයට උනුවී ගිය මගේ සපත්තු අඩියත්ය.
මැදිරිගිරිය වටදාගෙය
එදා හවස්ජාමය ඔහු සමග ගතකරන අතර ඔහුගේ ලොකු පුතා ගෙන්වා ඔහු සමග මා වටදාගෙය නැරඹීමට පිටත් කර හැරියේය. එහි සිට මුරකරුවන් අප දෙදෙනා දෙස රවා බැලුවේ, “අහවල් මහත්තයාගේ මෝටර්බයිසිකලය හොරකන් කලාවත්ද …?” කියමින්ය. පසුව විස්තරය කියූ පසු කොහේදෝ හිඳි මග පෙන්වන්නෙකු ගෙන්වා අප දෙදෙනා අතට තම්බා ලුණු පොවන ලද බඩඉරිඟු කරල් දෙකක්ද දුන්නේ ලොකු මාමාට ඇති ගරු සරුව පෙන්වමිනි.
ඉන්පසු මට ඔහු හොඳින් සිටින විට යන්නට ලැබුනේ නැත. හමුවූයේ මහ ගෙදර ගිය විටෙක පමණි. ඒ එන ගමන්ද ඔහු විසින් වෙරිටාස් සේවයෙන් ගෙන්නා ගන්න ලද සඟරා කීපයක්, වාරි ඇල මාර්ග සම්බන්ධ රූප සටහන් ඇඳි ඉංග්‍රීසි පොත් කීපයක් හා තවත් පරිගණක පොත් රැසක් මා අතට පත් කලේය. දැන් භාවිතා කරන සමහර ඉලෙක්ට්‍රොනික උපාංග වල මුල් අවධි ඒ සඟරාවලින් දුටු මම යම් තරමකට වික්ෂිප්ත විය. ඒ හැම අවස්ථාවකම මැදට පැන ඔහු විසින් සියලු ගැටලු වලට පිළිතුරු සැපයුවද මට ඒ දිනවල තේරුනේ ඉන් අඩක් හෝ ඊටත් අඩු ප්‍රමාණයක් පමණි.
කෙසේ හෝ කාලයක් යන විට ඔහු සමග බැඳීම තදවිය. ගෙදර දුරකථනයට නිතර දෙවේලේ කතා කරන ඔහු පරිගණකය පිළිබඳ යම් ප්‍රශ්න අසයි. මා පුළුවන් හැටියට උත්තර දෙයි. දවසක්… ලොකු මාමාගේ නැන්දා අම්මාට කතා කොට කියා ඇත්තේ ලොකු මාමාට හදිසි අනතුරක් වී ඇති බවය. පසුදාම අම්මා හා මල්ලී පේරාදෙණිය රෝහලට ගියේ හැප්පුන හැප්පිල්ලට බෙහෙත් කිරිමට සමත් දොස්තර මහත්මයෙක් හෝ අවශ්‍ය පහසුකම් පොලොන්නරුව අවට රෝහල් වල නැති බව පවසා ඔහුගේ නිලරථයෙන්ම ඔහුව පේරාදෙණිය රෝහලට ගෙනවිත් තිබූ නිසාය.
පසුව ඔහුව මහනුවරට මාරුවිය. ඒ සමයේ නම් අතිරේක පන්ති පවා පසෙක දමා මා අම්මා සමග මහනුවර රෝහලට ගියෙමි. ඔහුගේ කකුලක් කැඩී ඇත. ඔලුවටද යම් හානායක් වූ මුත් පසුව ඒ තුවාල සනීප විය. කටට නම් කිසිම ප්‍රශ්නයක් නැත. මා ගිය ගමන් ප්‍රශ්න අසාගෙන අසාගෙන යයි. පැයකට ආසන්න කාලයක් අප සමග කතා කරන ඔහු තවත් සතියක් හෝ දෙකක් යන තුරු කතාවට කිසිවෙක් නැතිව ඇඳ උඩ ලැග්ගේය. නැන්දා ආවද අළුත් දේ ගැන නැන්දා දන්නේ නැත. එබැවින් සියළු අප්ඩේට් මා විසින් ලබාදිය යුතුය. මතක හැටියට අවුරුද්දකට ආසන්න කාලයක් මහනුවර රෝහලේ ගිමන් නිවූ ඔහු, කකුලේ තුවාලය සනීප බව පවසමන් බලෙන්ම ටිකට් කපාගෙන නිවසට ගියේය. එතැන් පටන් ඔහුගේ වීර ක්‍රියා සෙමෙන් අඩුවිය.
කාලයකට පෙර ඔහු කෙරූ කියූ සියල්ල අමතකව ඇත. විදුලියෙන් ක්‍රියාක්මක වන විශේෂිත මෙට්ටයක් මත හාන්සි වී නැන්දාගේ නොමද රැකවරණය මැද ඔහු කල් ගෙවයි. එය ඇත්තටම හිතට නිවනකි. ඔහුගේ පුතුන් දෙදෙනා විදේශ රටක සේවය කර නිවසේ ආදායම සරි කරයි. මමද හිටිගමන් එහි ගොස් පැමිණේ. ඒ යෑමත් නැවත නිවසට ඒමත් යනු වචනයෙන් විස්තර කල නොහැකි අන්තයන් දෙකකි. යන්නේ ඔහුව දැකීමට, ඔහු සමග පෙර මෙන් දොඩමලු වීමට වුවද… එසේ නොකරන තැන හැඬුම් ආවද ඒ සියල්ල දරාගෙන ඔහු දෙස බලාසිටිමි. මහනුවර රෝහලේදීද ඒ තත්වයම එන විට මා ටික වේලාවකට එලියට ගොස් නැවත පැමිණියෙමි.
ඔහු විසින් මා හට සහ තාත්තා සමග පැවසූ යම් යම් නොපිලිගත හැකි අද්භූත දේ ගැන කතා කීපයක් ඇත, ඒවා පසුවට ලියමි. ඔහු අප සමග බොරු නොකියන බැවින් ඒ කතා නිකං බොරු යැයි කියා අතහැර දැමීමට මට මෙන්ම තාත්තාටද නොහැකිය. එවන් එක් කතාවක් නිසා අම්මා ඔහුට කතා කිරීමද අඩුකර මටද තහංචි දැමීය. ඔහුට අප කියන දේ ඇසේ… නමුත් පිලිතුරු දෙන්නේ නැද්දාය. නැද්දාට යම් තරමකට ඔහුගේ වෙනස් අංගචලන භාෂාව හුරුය. එනිසා අප අතර සංනිවේදනයේ ගැටලු තරමක් අඩුවී ඇත.
අම්මාගේ පියා නැතිවූ දා සිට ඇයව මෙන්ම අනිත් දරු දෙදෙනාවත් ආච්චිවත් රැකගත් ඒ උත්තමයාට වචනයකින් හෝ අඩුවක් කිරීම යම් තරමකට හිත පාරවන බැවින්, හිටිගමන් ඇවිලෙන ගිනි නිමෙන්නේ ලොකු මාමාගේ මෙන්ම නොසැලකිල්ලට හා අසාධාරණයට කිපෙන මගේ හිත හිවී ගිය පසුව…!
ඉදින් මේ සියල්ලේ ලියවුනේ… පොසොන් දිනය යනු ඒ තේජවන්තයාගේ අවාසනාවන්ත දිනය වූ බැවිනි. එමෙන්ම කැලැන්ඩර් දිනයද දවසක් එහාට මෙහාට වුවද ආසන්න වශයෙන් සමාන බැවිනි. සිදුවූ දෙයනම්… පොසොන් සමයේ පොළොන්නරුවට ගලන අධික ජන ගඟ කෙරේ යොමුවෙන පහසුකම් නිරීක්ෂන චාරිකාවක, මෝටර් සයිකලයෙන් යමන් ගමන් සිටිද්දි… දන්සැලක බෞද්ධ කොඩියක් ඔසවා ගත් තරුණයෙකු පාරේ අනිත් පැත්තට පනින විටම ඔහුව බේරීමට සිතා එක්වරම බයසිකලට දකුණට කපා ඇත. පාරේ දෙපස හා වාහන වල අයකරන දේ ගැන විමසිලිමත්ව ඉතාමත් හිමින් යමින් සිටි ඔහු ඉදිරියේ බෞද්ධ කොඩිය දිගහැරී පාර වැසි ගොස් ඉදිරියෙන් අධිවේගයෙන් පැමිණි බසයේ ගැටී යම් දුරක් ඇදී යාමෙන් ඔහුට එම පොසොන් උත්සවය රුදුරු විය. එතැනින් පසු ඔහු සදහටම යහන් ගත විය. තාමත් හුස්ම ගන්නා ඒ ලොකු මිනිහා දැන් වැහැරී ගොස් ඇත. හරිහැටි මතකයක්ද නැත. නමුත් තවමත්… සදහටමත්… ඔහු මගේ වීරයෙකි. එනමුත් විඳින දුක දැක දීර්ඝායුෂ පැතීමට හිත මැලි වේ. ඒ හිතේ කොනක නලියන කඳුල ගැන දැන් යම් අවබෝධයක් ඇති නිසා මිස ආදරක් නැති නිසා නොව. යම් විදියකින් ඔහු සුව වේනම් එය අපි හැමටම නිරාමිස සතුටකි…!
මෙයට කැමති වන්න:
කැමතියි පුරණය වෙමින්...
උදේ හයහමාර පමන වන විට පැමිණෙන කුඩා කුරුල්ලන් රෑනක් පැනි උරන්නට පටන් ගනිද්දිම ඊටත් එහායින් මී මැස්සන් දෙන්නෙක් තුන්දෙනෙක් කැරකෙන්නේ කුරුල්ලන්ගේ පැනි බීම නවතා ගිය හැටියේම මේ මල් සිප ගන්නටය. මෙතුවක් කාලයකට විවිධ වර්ගයේ මල් වර්ග අප නිවසේ හා අවට වතු වල කොතෙක් පිපුනද එකදු මී මැස්සෙකු හෝ දකින්නට හැකි වේ නම් ඒ ඉතාමත් – ඉතාමත් අහම්බෙනි. මී මැස්සන් වඳවී ගියා සේ හිතිය හැකි තරමටම දුර්ලභ වූ ඔවුන් මෙම කහ පැහැති කෝමලියගේ කිසියම් ආකර්ශනයකින් වශීවී නැවතත් කරලියට පැමිණ රඟ දක්වමින් තිබෙන්නේ ස්වභව ධර්මයේ තවත් එක් නැටුමක් පමණි.
පසුගිය දිනවල බුකියේ ස්ප්‍රෙඩ් වුනා ඉමේජ් එකක්, සිංගප්පූරුවෙන් රෑ දොලහට එන අහිතකර කිරණ වර්ගයක් ගැන. ඇත්තම කතාව වුනේ ඒ වෙලාවට තමා ගොඩක් ඉන්ටනෙට් කනෙක්ෂන් වල රාත්‍රි ඩේටා බන්ඩල ක්‍රියාත්මක වෙන්නේ. ඉතිං රෑ දොලහට ෆෝන් ඔක්කොගෙන්ම ඩවුන් ලෝඩ් දැම්මම කනෙක්ෂන් ස්පීඩ් එක තරමක ස්ලෝ වෙන නිසා, කවුරු හරි බුද්ධිමතෙක් අර කිව්ව විදියට ඉමේජ් එකක් දාලා ඒක හැමෝමට ෂෙයාර් කලා. එතකොට ඉතිං රෑ දොලහට ෆෝන් ඕෆ් කරපු එවුන් නැති වෙන්න විදියක් නම් කොහෙත්ම නෑ. අනිවාර්යෙන් ඇති.
