නිල් තණකොල පිට්ටනියක්

පුංචි කාලේදී දකින අහස

ඉස්සර ඉඳන්ම අපි හැමෝම අහසට ගොඩක් ආදරය කලා. වැඩියෙන්ම හඳට. ඊට පස්සේ තරු වලට. ඒවා තමන් විසින්ම එළිය විහිදුවන තරු වුනත්, නැත්තං අනුන්ගේ එළියක් පරාවර්තනය කරන ග්‍රහලෝක වුනත්… ඒ හැමදෙයක්ම අපිට තරු. ඒ ඉතිං රෑටනේ… දවල්ට එලිය තියෙන වෙලාවට සුදුපාට පුළුං වගේ වලාකුලුවලට. ඊට පස්සේ නැගෙනහිරින් නැගගෙන එන ඉරට… හවස් වෙද්දි තැඹිලි පාටට බැහැගෙන ඉරට. ම්… එහෙම බැළුවොත් අපි මුළු අහසටම ආදරේ කරලා…!

පුංචිම කාලේ අම්මලා තාත්තලා අපිට අහස දිහා බලාගෙන තරු වලට ඇඟිල්ල දික් කර කර කතා කියලා දුන්නා. ඒවා ගොඩක්ම සුරංගනා කතා. එක එක විදියේ ඒවා… දැන් තියෙන චිත්‍රපටිවල වගේ ඒ කතාවල කුමාරයා හැම තිස්සෙම කුමාරිකාව එක්ක සතුටින් දිවිගෙව්වේ නෑ… එයාලා දැන් වගේ අහස තරම් ආදරේ කලාද දන්නේ නෑ… ඒත් එයාලට එක එක දේවල් වුනා. මතක නෑ අප්පා දැන්….!

ඉතිං කොහොමහරි අපිට වඩා පරම්පරා ගානක් එපිට අයත් අහසට ආදරේ කලා. එයාලා අහසට වැන්දා. අහස දෙවිකෙනෙක් වගේ සැලකුවා. ඒ වගේම අහසට විවිධ අර්ථකථන දුන්නා. අපි නොදන්නවා වුනාට වෙලාවකට වලාකුළු වලින් පිරෙන, වෙලාවකට හිස් වෙන මේ අහස දැනට වැඩිය ඉස්සර ගොඩක් කාර්යබහුල වෙන්න ඇති. දැන් වගේ චන්ද්‍රිකා, ගුවන් යානා, ගුවන් නැවතුම් පොලවල්… අභ්‍යවකාශ සුන්බුන්  නැතිවුනාට දැන් හොයාගන්නවත් නැති පක්ෂීන් විසින් අහස වර්ණවත් කරන්න ඇති.

දැන් අපි අහස අඳුරන්නේ රතු වැහි, කොල වැහි, නිල් වැහි… කහ වැහි වහින, පියාඹන පීරිසි කැරකෙන, උල්කාපාත වැටෙන නපුරු අහසක් කියලා…!

ඒත් ඉස්සර අපි අහස අඳුන ගත්තේ බොහෝම සරල විදියට, හරිම ලස්සනට…

සමන් පිච්ච මල් ඉහිරුණ…

සමන් පිච්ච මල් ඉහිරුණු – නිල් තණකොල පිට්ටනියක්

වගෙයි අහස අන්න බලන් – කොච්චර ලස්සනද රෑට