මොනාද ඔච්චර කියවන්නේ ඇස් දෙකෙන්…? | මගේ යශෝධරාවත 23

එදා සෞම්‍ය සුන්දර කාලගුනේ. ම්… අද නම් හොඳ දවස යශෝධරා එක්ක රන්ඩුවක් අල්ලන්න. මං කුමාරයාගේ අකීකරු හිතට එහෙම හිතෙන්නේ, වැඩිය අව්ව වගේම වැස්ස තියෙන දාටත් කුමාරිකාව එක්ක නඩු පටලෝ ගන්න ගියොත් නඩුකාරි ගෙන් ලැබෙන දඬුවම ටිකක් සැර නිසා. එතකොට නඩුව වටේට තව තව අපරාද චෝදනාත් එල්ල වෙනවා.

මේ වගේ වැස්සේ තෙමිලා ඇති  ඕනෙතරම්….

වැස්ස දවසට රන්ඩුවක් ඇල්ලුවොත්… යශෝධරාව රන්ඩුවට පොළඹවාගෙන මහ වැස්සේ තෙම්මවීම කියන අධි චෝදනාව තමා කෙලින්ම. හරියට නිකං හා පැටික්කිව මං කුමාරයා කරේ තියං දිව්වා වගේ මහ අසාධාරණ විදියට තමා නඩුකාරි ඇවිත් ඒක පාර්ශවික නඩු තීන්දුවක් දීලා මං කුමාරයාගේ කන මිරිකලා, “හිටපිය… කෙල්ලගේ ඔළුව පිහිදලා ඇවිත් දෙන්න දෙකක්“ කියලාකියන්නේ. අම්මටම හරියන දූ පොඩ්ඩගෙන්, මං කොච්චර බලාපොරොත්තු වුනත්  “ අනේ පවු අයියා“ කියලා කියයි කියලා… කොහෙද… මේ නපුරි කියන්නෙත්… හොඳ වැඩේ, හොඳ වැඩේ… අල්ලගෙන ගහමු අම්මේ කියලා… කමක් නෑ ඒ අතින් පාරක් වදිද්දිත් සැපයි… රොමෑන්ටික් වලිනේ.

එහෙම්ම තමා අව්ව තියෙන දාට… “බලනවා හොර කොල්ලෝ, නංගිත් එක්ක ඔට්ටු වෙලා ඔට්ටු වෙලා, මේහ්….  කෙල්ලට ආයෙ දාඩිය බේරෙනවා…” කියලා මට කියලා, “හ්ම්… දැන් ඉතිං අයියත් එක්ක නැටුවනම්, අයියටම කියලා නාවලා ඔළුවත් පිහිදවා ගන්නවා…!” කියලා පැත්තකට වෙලා බලාගෙන ඉන්න සුදු බෝලෙට කියනවා.

අන්න ඒ වෙලාවට අර බේරෙක් නැති චැටර් බොක්ස් එක ඉබේ ක්‍රියාත්මක වෙනවා. හා… යං යං… අම්මට බැරිනම් මං නාවලා, ඔළුව පිහිදන්නම්… කියාගෙන පුටුවෙන් නැගිටින කොටම… නෑ නෑ… මගේ කෙල්ලව මංම නාවා ගන්නම්… කියලා ආයේ මැද්දට පැනලා කලින් වාක්‍යයෙන් දාපු පොර ටෝක් එකේ සම්පූර්ණ පරාජය නඩුකාරි භාර ගන්නවා. එහෙම වෙලාවට තමා ඉතිං නඩුකාරි ඇරෙන්න විත්ති පාර්ශවයයි, පැමිණිලි පාර්ශවයයි දෙන්නම හිනා වෙන්නේ….!!!

ඉතිං ඔය අව්ව වැස්ස මැද්දේ ගෙවෙන දවස් වලට, ගොඩක් වෙලාවට මාලිගය ඇතුලෙම යශෝධරාවයි, මං කුමාරයයි ඉන්නේ…. නෙවෙයි හිටියේ….  අදාල දවසෙත් මං යන කොටම කුමාරිකාව ඉන්නව, සැටියට වෙලා පොතක් කියෝ කියෝ.

මොකද්ද ඔය පොත…? ම්…..

……………………………………………………………………………………

මොකද්ද ඔය පොත…?

……………………………………………………………………………..

එකම ප්‍රශ්නේ දෙපාරක් අහලත් උත්තර නැතිවුනාම ඉතිං සුළු අවි ප්‍රහාරයක්….

ඒයි බීරි කෙල්ලේ මොකද්ද ඔය පොත….?

අම්මේ…. මෙයා මට බීරි කෙල්ලලු…. බලන්නකෝ….. ම්… දැන් හරි වැඩේ… ආදරේ ඉතිරෙන යුද්ධයක ආරම්භය…!

කව්ද බීරි කෙල්ල….. කියලා අහගෙන සිරියහන් ගැබෙන් එනවා නඩු කාරි, නඩු කාරි නෙමෙයි නඩු ආච්චි…

ඇයි මගේ දෝනිට බීරි කෙල්ල කිව්වේ…? ඈහ්….?

අම්මෝ සැර… බීරි කෙල්ල කිව්වේ ඇස් පේන්නේ නැති නිසා.

ඊට පස්සේ වහාම ක්‍රියාත්මක වන පරිදි නඩුව නිශ්ප්‍රභයි….!

ම්… මේ… ඔයාට පුළුවන්ද මෙහෙම කුෂන් එක කරකවන්න…? යශෝධරාව තව සෙල්ලමක් පටන් අරගෙන ඒ පාර. පුටුවේ කුෂන් මහපට ඇඟිල්ලේ තියලා එක දිගට රබන් කරකවනවා වගේ වට දහයක් විස්සක් කරකවන්න පුළුවන් එයාට. කුෂන් එක කරකවන එකට වැඩිය ලස්සන චූටි කට පොඩ්ඩ එයාටත් නොදැනිම ඇරිලා, ඇස් දෙකත් අර බෝනික්කන්ගේ ඇස් වගේ කුෂන් එකත් එක්ක කැරකෙන එක…!

අනේ මට බැහැනේ…. කියලා දෙන්න…. මටත්….

බෑ… බෑ… මේක කියලා දෙන්නේ නෑ… එතකොට ඔයා මට පේන්න කරකවයි….

හ්ම්… අනේ තියාගන්නවා තමුසෙගෙ මහ ලොකු සෙල්ලම.

තමුසේ…????

හ්ම්…………..!

නෑ… නෑ… ඔයාගේ… ඒ වෙලාවට පැණි බේරෙන වචන කොච්චර ආවත්, හිතේ තියෙන දඩබ්බර කමට ඒවා කියවෙන්නේ නෑ… වටිනා කම අඩු “ඔයා“ කියන වචනය විතරයි පිටවෙන්නේ. එකම එක පාරක් ඔය වගේ වෙලාවක මං කුමාරයාගේ කටින් “මැණික“ කියලා කියවිලා, මගේ දිහා මූන රෝස පාට කරගෙන, ඇස් දෙක දිලිසි දිලිසි බලාගෙන හිටිය හැටි මතකයි මට. එවේලෙනම් ගොඩක් ආදරේ හිතෙන්න ඇති මං ගැන. මටත් එහෙමයි… නැත්තං ඒ බලාගෙන හිටිය විදිය මට දැනුත් මතක් වෙන්නේ නැහැනේ.

හා…. හරි…. ඔයා මහ ලොකු වැඩ්ඩා නම් මගේ ඇස් දෙක දිහා බලාගෙන කරකවන්න ඔය කුෂන් එක…

මං මොකටද ඇස් දිහා බලන්නේ ?

ඔයාට බෑනේ… හූ… හූ….

ඉන්නකෝ…

ඔය මොනා කියලා පටන් ගත්තත්, එක දිගට තත්පර දෙක තුනක්වත්… දුඹුරුපාට මගේ ඇස් දෙක දිහා බලාගෙන යශෝධරාවට ඉන්න බැරි බව මං කුමාරයා දන්නවනේ…. ඇයි කියන්න දන්නේ නෑ… ඒත් එයාට එහෙම කරන්න බෑ… සමහරවිට බය හිතෙනවා ඇති…. අනන්තවත් ඔය ප්‍රශ්නෙට උත්තරයක් අහන්න හිතුනට… කවදාවත් ඒ ඇයි කියලා අහගන්න බැරිවුනා.

ඉතිං ඔන්න පටන් ගත්තා,  යශෝධරාවගේ සෙල්ලම. වට තුනක් උපරිම කරකවන්න ඇති… අනේ මට බෑ…..

හූ… හූ…

සුදු මූනු පොඩ්ඩ සතූ කරගෙන… යනවා යන්න… හ්ම්… මොනාද ඔච්චර කියවන්නේ ඇස් දෙකෙන්…? කට නැද්ද…?

ඒ ප්‍රශ්නෙට උත්තර නැත…..!!! තාමත්….!!!! මටම…!!!! මං ඇත්තටම මොන තරම් දේවල් කියන්න හිටියද…?

මොනවා කිව්වත් කියපුවා තේරුම් ගන්න බලන් හිටියේ නෑනේ ඉතිං ටිකක් වෙලා. හැමදාමත් ඇස් දෙක මග ඇරියා මිසක්…!!!

තරු පොතේ, වැල කොලේ….

ඉස්සර අපි හයේ, හතේ, අටේ වසර වලදී එක එක පොත් හදන්න දෙනවානේ ඉක්කෝල වලින්. ඒවා සෙට් වෙන්නේ පැවරුම් හැටියට. මහ ලොකුවට මිස්ලා කියන්නෙම් මේවාගෙන් එකතු වෙන ලකුණුත් වාර අවසාන විභාගෙට එකතු වෙනවා කියලා. අනේ… අපි නොදන්න මිස්ලා. එයාලයැ බොරු වලට අපි නම් අහුවෙයි…! ඒ වුනාට ඉතිං ඔය වගේ එක එක දේවල් ගැන විස්තර හොයලා පත්තර කපලා, මල්, පැලෑටි වේලලා නම් කරලා හදන පොත් වලට නම් ආසයි. පුළුවන් තරම් ලස්සනට හදන්න තමා හැමෝම ට්‍රයි කරන්නේ. ඒ දවස් වල අකුරු කැත ළමයි එයාලගේ අම්මලට කියලත් පොත් හදවගෙන ගියාලුනේ.

තාම වේලෙනවා…

ඉතිං ළමයි කීප දෙනෙක් ඖෂධ පැලෑටි කියලා කුප්පමේනියා වේලලා, මුදුන් මුලට තඩී ඊතලයක් ගහලා මේක තමා මුදුන් මුල, ඊට පස්සේ චූටි මුල් වලට කේශික මුල් හරි ශාකා මුල් හරි කියලා නම් කරලා එකම මොඩ්ල් එකේ පොත් 30ක් විතර හදද්දි… ටිකක් වෙනස් විදයට හිතපු ළමයි වෙන වෙන පොත් හැදුවා. ගැහැණු ළමයි හැදුවේ, මල් වර්ග වේලලා මල් පොත්, එතකොට රෙදි කෑලි, නූල් වර්ග, බොත්තම් අලවලා රෙදි පොත්… වගේ ඒවා.

පිරිමි ළමයි, නම් කුකුල්ලු පිටිපස්සේ එලෝලා උංගේ පිහාටු එකතු කරලා, පිහාටු පොත් එහෙමත් හැදුවා. තව සමහරු එයාලගේ අම්මලා තාත්තලාගේ කාලෙ මුද්දර අලවලා “දුර්ලභ මුද්දර“ පොත් හැදුවා. ඉතිං ඔය කොච්චර වෙනස් විදියට හිතන එවුන් හිටියත් ඒ අස්සෙත් ඉන්නවනේ පට්ට කම්මැලි ඩයල්. එයාලා වෙනස් විදියට හිතන්නේ කම්මැලි කම නිසාමයි.

මේං මල් පොතක්…

ඉතිං අන්න එහෙම හිටිය එක කොල්ලෙක් ගෙදර ගිහිං අම්මත් එක්ක එකතු වෙලා, තාත්තා ඒ ළමයාට ගෙනත් දෙන විදුසර හා මල්ලිට ගේන මිහිර පත්තරෙයි විජය පත්තරෙයි තියෙන තරු ගැන තොරතුරු තියෙන ආටිකල් කපලා හැදුවා පොතක්. ඒකට කියන්නේ “තරු පොත“ කියලා.  හරියට නිකං කේන්දරේ, වේලපත්කඩේ වගේ තමා. තරු රටා පිරිලා.

ඒ දවස් වල වැඩියෙන්ම කතා බහට ලක් වුනේ පයනියර් කියන චන්ද්‍රිකාව. එකේ හයි කරලා තිබුනලු, පිටසක්වල කාට හරි චන්ද්‍රිකාව මුන ගැහුනොත් ඒක ආවේ කොහෙ ඉඳන්ද කියලා දැනුම් දෙන්න පුළුවන් සංකේතමය රත්තරං තහඩුවක්. ඒකේ වැඩි දුරටත් අන්තර් ගත වෙලා තියෙනවා පෘථිවිය කියන මෙව්වා එකේ ඉන්න ගැහැණු හා මිනිස්සු ගැන. පින්තූරත් එක්කම.

ඉතිං අර කොල්ලා ඔය පින්තූරෙත් කපලා ඇලෙව්වලු පොතේ. ඇයි ඉතිං පයනියර් ගැන තියෙනවා කියන්නේ රටේ ලෝකෙ වෙන අළුත්ම දේවල් ගැන ලේටස්ට් අප්ඩේට් තියෙනවා කියන එකනෙ. පස්සේ ඉතිං අදාල දවසට පන්තියට ගියාම එක එක්කෙනා ගාව එක එක පොත්. වැඩියෙන්ම ආසා හිතෙන්නේ පිහාටු පොත් වලටයි, එක එක පාට පාට රෙදි කෑලි කපලා අලවලා තියෙන රෙදි පොත් වලටයි… ඊට පස්සෙ තමා මල් පොත්. එව්වත් නරකම නෑ… අර වැඩිපුර තියෙන එව්වනම් දැකලා දැකලා එපා වෙලා තියෙන්නේ…

වැල පින්තූරේ….

අදාලා පීරියඩ් එකට මිස් එන්න කලින් හැමෝම ඉතිං තම තමන්ගේ පොත් වල වත ගත කියනවා යාළුවෝ එක්ක. යාළුවොත් වට කරන් බලාගෙන ඉන්නවා. ඔහොම ගිහිං ගිහිං… තරු පොතත් ආවා කරලියට. ඒක මැදක් හරියට බලාගෙන යද්දි අර පිටුව සෙට් වුනා. ඊට පස්සේ කෙල්ලෝ ටික කටවල් ඇරගෙන පොතේ අයිතිකාරයා දිහා බලාගෙන ඉන්නවා. ඒ මදිවට මූණු ටික සතූතූ වෙලා. කොල්ලෝ නම් ඇඟිල්ලෙන් අයිනවා… හිනා වෙනවා වැඩ ගොඩයි. ඒ මදිවට වෙන පිටුවක් පෙරලන්න දෙන්නෙත් නෑ… හරියට නිකං වැල පත්තරයක් ගෙනිහිං වගේ…

ඊට පස්සේ ඉතිං කට්ටියම එක එක ඒවා කියෝලා, සමස්තයක් වශයෙන් බලද්දි පොත හොඳයි කියන නිගමනේට ඇවිත් ඉන්ටවල් බෙල් එකට සතුටින් විසිර ගියා. ඉන්ටවල් එකෙන් පස්සේ තිබුන පීරියඩ් එකේදි තමා ඔය පොත් ටික බලන්නේ. ඉතිං අර කොල්ලත් දුවගෙන ඇවිත් ආයෙම පොත පෙරල පෙරලා බැළුවා. ඇයි ඉතිං මිස් මේ ටික එකතු කරගත්තම ආයෙ හම්බුවෙයිද නැද්ද කවුද දන්නේ…!

ඔන්න ඔහොම පෙරලගෙන යද්දි, ඔක්කොම කොල ටික තියෙනවා අර වැල පින්තූරේ තිබුන කොලේ නෑ… කවුරු හරි එකෙක් ඒකට ගේම දීලා. පින්තූරේ විතරක් ගලෝගෙන පල… ඔච්චරම ඕනේනම්… යකෝ මේ මැට්ටස් මුළු කොලේම ඉරාගන ගිහිංනේ… දැන් ඉතිං මොන පයනියර්ද කියලා හිත හදාගෙන මිස්ට පොත භාර දීලා නිකං හිටියා. කාගෙන්වත් අහන්නැයි කොයි එකාද මගේ පොතේ අහවල් කොලේ කඩාගත්තේ කියලා….!!!

පස්සේ ඔන්න දවස් දෙකකට විතර පස්සේ ගම් වගේකුත් ගෑවිලා ගුලි කරලා කාගෙද මේසයක් යට තිබිලා ගෑණු ළමයෙක් පන්තිය අතුගාද්දි දැකලා අහුලලා දුන්නා, මේ අර ඔයාගේ පොතේ තිබුන කොලේ නේද කියලා….!

කොල්ලත් ඉතිං… හ්ම් කියලා… ඔන්න ඕක විසික් කරලා දාන්න… දැන් වැඩක් නෑනේ කියලා කිව්වලු. ඇයි ඉතිං ඒ සතියේ මැද හරියේ නාසා එකට දාපු ලියුමකින් ඌට ඇවිත් තිබුනනේ අඩි හතරක් පලල අඩි දෙකක් දිග ඒ පින්තූරෙම ලොකු එකක්…! ඉතිං මොකටද ඔය සත පනහේ පත්තර කෑලි…!!! නේද….!!!

එක අහසක් යට, ජාලය නැතිව…

පහුගිය සඳුදා… හරි වාසනාවන්ත දවසක්. දවසෙන් වැඩි හරියක් නෙට් එකට කනෙක්ට් වෙන කෙනෙකුට ඒක නැති වුනාම  කොච්චර අවුල්ද කියලා කියන්න ඕනේ නැහැනේ. ඉතිං ඉරිදා සෑ වෙනකං ගෑල්ලමයෙක් එක්ක චැටක් දාගෙන ඉඳලා සඳුදා උදේම ඔෆිස් ඇවිත් තියෙන්නේ අන්තර්ජාලය ගෙදර තියලා.

ඉතිං කරන්නම දෙයක් නැති පාර ඇර ගත්තා මොඩි ෆයි කර කරහිටිය ෆොටෝ ෂොප් ෆයිල් එක. ඒකෙ මං මුලින්ම හැදුවේ අකුණු වලින් පිරිච්ච මහ කැත අහසක්. ඊට පස්සේ චූටි වැස්සක් දාලා, එක එක විකාර කරලා ගත්තම ඒ අහසෙන් තව වැඩ ගොඩක් ගන්න පුළුවන් වුනා.

ඉතිං දවසේ වැඩ ටික ඉවර කරලා හිතාගත්තා මොකක් හරි මෙව්වා එකක් හදනවා කියලා අර අහසෙන්ම. මේං දවස ඉවර වෙද්දී, විවේක තිබුන වෙලාවලදී ෆොටෝ ෂොප් වලින් හැදිලා ඉවර වෙච්චි එකේ ලස්සනම ක්‍රොප් එක….! බලන්න ලස්සනද කියලා….

ම්… මහන්සියි….

මේ ඉමේජ් එකේ ඔරිජිනල් සයිස් එක 1366 x 768 pix.  ඉමේජ් එක ඇතුලේ බ්‍රෂ් පාරවල්, ඉෆෙක්ට්ස් ඇරෙන්න වෙන කිසිම පිටින් ගත්ත ඉමේජ් එකක කෑල්ලක්වත් නෑ…. ඔරිජිනල් එක මෙතනින් ඩවුන් කරගන්න ඕනෙනම්… ඒක වයිඩ් ස්ක්‍රීන් මොනිටර් වල ස්ටෑන්ඩර්ඩ් බැක් ග්‍රවුන්ඩ් සයිස් එකට හදලා තියෙන්නේ.

ම්ම්… මට හිතෙනවා එක අහසක් යට තව ගොඩක් දේවල් කරන්න පුළුවන් වෙයි කියලා….

සෙවිල්ල…!

ex – කාර් එක…

හරියටම, මෙන්න මේ වගේ ඇස් තියෙන ගෑණු ළමයි තමා අම්මගේ යාළුවොන්ට ඉන්නේ….

ඒ දවස් වල එක කොල්ලෙකුට තිබුනා සිරා කාර් එකක්. දැන් වගේ නෙවෙයි ඒ දවස් වල එහෙම කාර් එකක් තියෙනවා කියලා කියන්නේ ඉතිං ෆන් සාගරයක්.  ආව්… අම්මගේ යාළුවන්ගේ දුවලා එහෙම ආපුවාම… අනේ අයියේ මටත් වටයක් නන්න  ඕනේ…. මටත් වටයක් නන්න ඕනේ කියලා කන්කෙඳිරි ගාන කොට කොහොමද හිතේ උපදින මෙව්වා එක…!!!

ඉතිං කොල්ලගේ ඔය කාර් එකේ පාට රෝයල් මෙරූන්… වර්ගේ මතක නෑ… කොහොම හරි හොන්ඩා ජුලෝලා එකක් නම් නෙමෙයි. ඒ දවස් වල වගේම දැනටත් හෙනට හිට් වෙන කලර් එකක්නේ රෝයල් මෙරූන්. කොල්ලට තාත්තා නේවි බ්ලු කාර් එකක් අරං දෙන්න හදද්දි ඒක එපාම කියලා තරයේ කියා සිටියේ, ඔන්න ඔය රෝයල් මෙරූන් කාර් එක ගන්නම තමා. කොහොම හරි කාර් එක ගෙදර ​ගෙනාවා කියමුකෝ, කොල්ලට ඇස්සලේටරේ පාගන්න වත් උස නැති වුනාට මොකෝ උගේ පොරේ ඉවසන්නම බැරි තැන තාත්තා ඌවයි වාහනෙයි අරං ගියා රබර් ගස් ගලෝලා එලි කරලා තිබුන සමතලා ඉඩමකට. පාරේ ගෙනියන්න දෙන්න බෑනේ… ලයිට් කණු කෙලින් කරන්න යයි, තාප්ප පෙරලන්න යයි… කියලා තාත්තට බයයිනේ. ඊටත් වඩා අපරාදෙනේ දාස් ගානක් දීලා ගත්ත අළුත්ම කාර් එක….!

මේං කලර් එක….

ඉතිං ඔය විදියට කොල්ලව දවස් දෙක තුනක් තාත්තා ෂෝට් ලිව් දාලා ඇවිත් හවසට හවසට රබර් ඉඩමට එක්ක ගෙන යනවා, ඩිරෙක්ෂන් පුරුදු කරන්න. ඊට පස්සේ ඉතිං ටික කලකින් කොල්ලට කාර් එකක් තියෙනවා කියලා දැන ගත්ත යාළුවෝ එහෙමත් හැතැම්ම බර ගානක් දුර ඉඳන් තකහනියක් එනවා කාර් එක බලන්න… ඒ දවස් වල අම්මගෙන් තමා බේරුමක් නැත්තේ, ස්කෝලේ වැඩක් කරන්නේ නෑ ආපු ගමන් කාර් එක බදාගන්නවා කියලා. තාත්ත එනකං ඉතිං එලියට බහින්න දෙන්නේ නෑනේ… ඒක නිසා ඉතිං දාන සෙල්ලමක් ගෙදර තමා.

ඔන්න ඔහොම කාලේ යද්දි, කොල්ලගේ මල්ලිටත් ඕනේ වුනා කාර් එක පදින්න. අනේ ඌ දන්න කාර් පැදිල්ල කියලා කොල්ල වාහන ලඟටවත් කිට්ටු වෙන්න නොදෙන කොට මල්ලි අඬනවා බෙරිහන් දීලා. ඇත්තට කාර් එකේ අයිතිකාර කොලු පැටියත් පුංචි එකේ උගේ මල්ලිට මොන කාර්ද… අම්ම හදලා දෙන ෆාලිස් රස්ක් ටිකක් කාලා වැඩක් බලාගෙන ඉන්නේ නැතුව… හ්ම්… එනව මෙතෙන කාර් පදින්න… පස්සේ කොල්ලා තාත්තා ආවාම පැමිණිල්ල ගොනු කලා.

තාත්තේ, මෙයා මගේ කාර් එක පදින්න හදනවා… මටවත් හරියට ගෙනියන්න බැරි එකේ එයා කොහේ ගෙනියන්නද…!!! එයාට කියන්නකො, මගෙ වාහනේ ඉල්ලන්න එපා කියලා….

ඔන්න ඉතිං තාත්තාට වඳින ගාථාව කියලා වැඳලා කන්නලව් කලාට පස්සේ මල්ලිට දෙනවා දේසනය…

පුතා තව ටිකක් ලොකු වෙන්නකෝ… ඔයාට තාම වාහනේ එලවන්න බෑනේ… තව ටිකක් ලොකු වුනාම පුතාට අරං දෙන්නං අයියාගේ කාර් එකට වැඩිය හොඳ කාර් එකක්.

ඇහ්… මට වැඩිය හොඳ එකක්.. එව්වා නම් හඳේ… එහෙම කොහොමද… එහෙනම් මගේ වාහනේ මල්ලිට දීලා මට අළුත් එක ඕනේ… ඔන්න ඉතිං ඊට පස්සේ දෙන්න එක්ක තාත්තගේ ඔඩොක්කුවට පැනලා අතින් පයින් කඩු ෆයිට්…

නවත්ත ගන්න කිව්වේ… නැත්තං දෙන්නටම කාර් නැති වෙයි…. ඒ තාත්තා… ඇයි ඉතිං මුං දෙන්න තාත්තා අස්සට වෙලා කෙල ගන්න කොට නලවන්න කියලයැ….

කොහොම කොහොම හරි ගිහිං අයියගේ වාහනේ පාක් කරන්න තැනක් තාත්තම හදල දුන්නා. මල්ලිට එතෙන්ට යන්න බැරි වෙන්න එහෙම ආරක්ෂක විධි විධාන දාලා. ඉතිං ඔය කාර් එක ගත්තු අළුත කොල්ලා යන යන තැන කාර් එකෙන් ගියාට පස්සේ පස්සේ එහෙම නෑ. මොකද ඒ වෙද්දි කොලුවට තේරිලා තිබුනේ, මේක හූරගන්න එක, අතුල්ල ගන්න එක…ඇනගන්න එක එහෙම එච්චර හොඳ දෙයක් කියලා. මොකද ඒ වෙද්දි රෝයල් මෙරූන් කලර් එකට තිබ්බ ඉල්ලුමත් එක්ක ඒක පේන්ට් කරනවා කියන්නේ පට්ට වියදමක් යන වැඩක්. අනික තමා සයිඩ් මිරර්ස්. ඔය තැන් වල රිගංන්න ගිහිං කොහේ හරි වැදිලා කෙල වුනොත් ආයේ ලංකාවෙන් නම් හොයාගන්න වෙන්නේ නෑ… පංචිකාවත්තෙවත්… පිටකොටුවේ පෙන්ගුයින් එකේ වත් නෑ ඒ ජාතියේ සයිඩ් මිරර්ස්. ඒක නිසාම ඉතිං කොල්ලා තීරණය කරලා තිබුනේ වාහනේ ගෙදර තියලා  යන්න…!!!

මල්ලි වගේම තමා….

ඒත් පොඩි කොස්සක්… වාහනේ යතුර තිබ්බොත් මල්ලිට අහුවෙන්න… ඒ තමා වාහනේ යහතින් තියෙන අවසන් විනාඩි කීපය. ඒක නිසා ඉතිං කොල්ලා යන යන තැන වාහනේ යතුරත් අරං ගියා. ඔන්න ඔහොම දවසක් බෝල ගහන්න ගිය වෙලාවක කැච් එකකට පැනලා කොල්ලා බිම වැටුනා. පස්සේ ගෙදර ඇවිත් බලද්දි තමා දන්නේ කාර් එකේ යතුර වැටිලා නේද කියලා….

ඉතිං මොනා කරන්නද… තාත්තා එන්න කලින් අනිත් යාළුවෝ ටික එක්ක ගෙන ගිහිං යතුර හෙව්වට හම්බුනේ නෑ… පස්සේ ඉතිං තාත්ත එන්න කලින් ගෙදර ඇවිත් අම්මට කිව්වා වෙච්චි සීන් එක. අම්මා කිව්වම තාත්තා ඕනේ දෙයකට ෂේප් බව දන්න නිසා කොලුවගේ අම්ම පොරොන්දු වුනා තාත්තගෙන් ටොක්කක් ඉල්ලලා නොදී වැඩේ ගොඩින් බේරගන්න.

අම්මා එහෙම කිව්වට,  අම්මයි,  කොලුවයි මල්ලිගේ ඇඳ ගාවට වෙලා කතාකරපුවා හොර මල්ලි නිදිවගේ බොරුවට ඉඳලා අහගෙන ඉඳලා…

ආ… ඇද්ද ඇද්ද… මට වාහනේ ටිකක් පදින්න නොදුන්නට හොඳම වැඩේ… සාදු සාදු…

අනේ යනවා යන්න… මං තාත්තා ආවම බලාගන්නම්කෝ…

ඉතිං ඔන්න තාත්තා ආවා. අම්මා තාත්තගේ ලඟට ගිහිං වැඩිය කලබල නොවෙන විදියට කාරනාව කිව්වා. ඕනේ ලෝක යුද්ධයක් ගැන සාමයෙන් තාත්තලට පහදලා දෙන්න අම්මලා දන්නවනේ ඉතිං…!!! 😉

ඊට පස්සේ මගෙන් ප්‍රශ්න කිරීම ඇරඹුනා… මාත් මට මතක දේවල් කිව්වා. යතුර නැති වීම සම්බන්ධව. ඊට පස්සේ ඉතිං ටික දවසක් ගියා කාර් එක නැතුව.

ඉතිං ස්කෝලේ යාළුවොයි, ගෙවල් පැත්තේ යාළුවොයි නිතරම අහන්න වුනා කොලුවගෙන් ඇයි දැන් වාහනේ එලියට ගන්නේ නැත්තේ ඇයි කියලා.

මොනා කරන්නද බං… වාහනේ එලියට ගන්න විදියක් නෑ…. යතුර නැති වෙලානේ….. හ්ම්….

ඔන්න පස්සේ දවසක තාත්තම, පුතා අද අපි ගිහිං යතුරක් කපා ගමුද….?

හා යං…. දැන් යමුද….

ඒත් මං හිතන්නේ ඒක ටිකක් සල්ලි යන වැඩක් වෙයි… රුපියල් 300ක් වත් යයිනේ… ඊට වැඩිය හොඳයි අපි හාඩ්වෙයාර් එකෙන් අළුත් ලොක් එකක් ගෙනත් මේ ලොක් එක අයින් කරලා, අළුත් එක දාමු කැබිනට් එකට…. 😀 කාර් ​එකේ රිමෝට් කන්ට්‍රෝලර් එකට බැට්රි දෙකකුත් ගමු එන ගමන්. දැන් ඒකත් බැහැලා ඇතිනේ නේද….

ඉපදියන් මිනිසුන් ලෙසේ….

ජීවිතය මෙය යැයි කියන්නට,

කිසිදු සමතෙක් නැති ලොවේ….

පන අදින නුඹේ දෑස දැකුමට,

වේදනාවක් නැති හිතේ…

ගැහී ගැහී උඩ පනින, විසිවෙන
පුංචි දඟලන යාළුවේ…

 

ගැහී ගැහී උඩ පනින, විසිවෙන

පුංචි දඟලන යාළුවේ…

නුඹේ මසින්, කුණු වෙන ගතින්…

සියක් දහසක බඩ පිරේ…

 

හොරට කරුණා පාන නර-සිත

විශ්වාසයක් නැති භවේ…

තවත් නුපදින්… වී මසුන් ලෙස

ඉපදියන් මිනිසුන් ලෙසේ….

දෙවුන්දර දේවි….

දෙවුන්දර

ම්… යන්තං වයස අවුරුදු 10ක් විතර වෙන්න ඇති. ශීෂ්‍යත්වෙටත් ලියලා 6 වසරට යන්න කලින් හම්බුන වසරාවසාන නිවාඩුවට තාත්ත අපිව එක්ක ගෙන ගියා ට්‍රිප් එකක්. ගමනාන්තය වුනේ කතරගම. එක්කගෙන ගියේ කෝච්චියේ. උදේම කළුතර ස්ටේෂමෙන් නැගලා ස්ටේෂන් ගොඩක් පහුකරගෙන ගිහිං මාතරින් බැස්සා.

ඊට පස්සේ අම්මා හදාගෙන ආපු සීනි සම්බෝලයි, පරිප්පුයි දාලා කෙසෙල් කොලයක් තවලා අරගෙන ඔතපු බත් එක කෑවා තාත්තලාගේ ඔෆිස් එකකට ගිහිං. ඒ බත් එක කන්නේ රසට නෙවෙයි සුවඳට. අම්බෝ කෙසෙල් කොලෙන් උඩට ඉගිල්ලෙන සුවඳ… ඇස් දෙක වහගෙන සුවඳ වින්දොත් එහෙම වටේ පිටේ කිසි දෙයක් දැනෙන්නේ නෑ… ඒවා දැන් තියෙන රුපියල් 150 හේ ලම්ප් රයිස් වගේ නෙවේ…! වටිනාකමයි, රසයි කියලා නිම කරන්න බෑ…!

දැන් විකුණන්න තියෙන ඒවා

 

ඉතිං කෑම කාලා මල්ලිවත් ටිකක් නිදි කරවලා, මහන්සි නිවා ගෙන ආයෙම තාත්තලගේ වාහනේකින්ම එක්කගෙන ගියා දෙවුන්දර දේවාලය බලන්න. ඒ දවස් වල දෙවිවරු ගැන තියා දේවාල කියන්නේ මොනවද කියලවත් හරි අවබෝධයක් තිබුන කාලයක් නෙමේ. ඒත් ඉතිං පූජා වට්ටියට තියන අන්නාසියි, කොමඩුයි මතක් වෙද්දි වෙන මොන කතාද…! ඒවත් ගෙදර ගෙනත් කන ඒවා වගේ නෙමේ, මාර රසයි. මං හිතන්නේ දෙයියන්ගේ බැල්ම වැටුනම පලතුරු රස වැටෙනවා ඇති.

ඉතිං අපි දේවාලෙට ගිහිං ඇවිත් ඉස්සරහ තණකොල පිට්ටනියේ ඉඳගෙන පලතුරු කනවා. මල්ලි අම්මගේ ඔඩොක්කුවේ. මං තාත්තගේ ගාව වාඩි වෙලා. මගේ අතේ තිබුනේ කහම කහ පාට අන්නාසි පලුවක්. භාගයක් කාලා තිබුනේ. අම්මා එක පාරටම මගේ අතට පාරක් ගැහුවා.

ඇයි…?

ඇයි හත්තිලව්වේ එකපාරටම නිකං පාරක් ගැහුවම උඩ යන්නේ නැද්ද. මල්ලි එක්ක වලියක් දාගෙන නම් කමක් නෑ. ඌ උගේ පාඩුවේ ඉද්දි, මං මගේ පාඩුවේ අන්නාසි කද්දි මොන එහෙකට ගහනවද…

අර බලන්න, ඔයා ඔහොම පෙරේතයා වගේ අන්නාසි කන දිහා අර ගෑණු ළමයත් බලාගෙන ඉන්නවා. හිමීට කන්න.

මෙච්චර නම් ලස්සන නෑ…

ඈහ්… කෝ … කොහෙද..? ගෑණු ළමයෙක් ? මගේ දිහා බලාගෙන ඉන්නවා ? ඒක වෙන්ට බෑ… මං අම්මලා පූජා වට්ටිය දෙයියන්ට දෙද්දි මට හොඳ ගෑණු ළමයෙක්ව දෙන්න කියලා ඉල්ලුවා තමා. ඒත් ඉතිං මෙච්චර ඉක්මනට ඉල්ලුවේ කව්ද..! සමහර විට මං හද පතුලෙන්ම ඉල්ලපු නිසා වෙන්න ඇති දෙයියන්ට දුක හිතිලාද දන්නේ නෑ  දැන්මම සෙට් කරලා දුන්නේ. මගෙත් වැරැද්ද… මං කිව්වේ නෑනේ තව ටිකක් ලොකු වුනාමයි හොඳ ලස්සන ගෑණු ළමයෙක්ව ඕනේ කියලා… මං කිව්වේ හරියට කාලයක් කියන්නේ නැතුවනේ… හ්ම්…!!!

ඉතිං ඔය බිම බලාගෙන ඉන්නේ නැතුව ඒ ළමයට මේ කෙසෙල් ගෙඩි ටික ගිහිං දීලා එන්න…

මට පේන්නේ අපේ අම්මට, කෙල්ලව හිතට අල්ලලා වගේ. නැත්තං අපිට කන්න තියෙන කෙසෙල් ගිහිං දෙන්න කියයියැ… නෑ… නෑ… නෑ…. මේ කෙල්ල හරියන්නේ නෑ… අපිට කන්න තියෙන කෑම ඔක්කොම ටික අම්මා මේ කෙල්ලට දෙයි. එතකොට මටයි මල්ලිටයි කන්න වෙන්නේ නෑ… ඒක නිසා කෙල්ලව ආයෙ ගන්න කියලා දෙයියොන්ට කියන්න වෙනවා. ඒත් ඒකට තව පූජා වට්ටියක් දෙන්න වෙයිනේ…!

පුතූ… මේක දීලා එන්නකෝ ඒ නංගිට… ඔළුව උස්සලා බලන්නකෝ ළමයෝ…

අනේ අම්ම දන්නවැයි මට ඇති වෙලා තියෙන ප්‍රශ්නේ. ඒත් කටක් ඇරලා කොහොමද මං අම්මට කියන්නේ දෙයියන්ගෙන් මෙහෙම දෙයක් ඉල්ලුවා කියලා. මං මාර අමාරුවකනේ වැටුනේ….!

දරුවෝ… ඉතිං යන්නකෝ දැන්. පවුනේ ඒ ගෑණු ළමයා.

හ්ම් කෙහෙම්මල… අපි පවු නෑනේ… ඒත් ඉතිං කමක් නෑ… මං ගෙදර එක්කන් යන්නේ නෑ දැන්ම. ලොකු වෙලා එන්නම් කියනවා. එතකන් කෙසෙල් ගෙඩි ටික ගිහිං දෙනවා. හ්ම්…

මං අමාරුවෙන් අන්තිම තීරණේ අරගෙන හිමීට ඔළුව උස්සලා බැලුවා ගෑණු ළමයා දිහා. හ්ම්… නරකම නෑ… සුදුයි, වැඩිය මහතත් නෑ… කොන්ඩේ කැරළි මූන දෙපැත්තෙන් ලස්සනට වැටිලා. එක කොන්ඩ කෑල්ලක් කන වටේ එතිලා.

කෝ දෙන්න… මං ගිහිං දෙන්නම්…. දිවුල් ගෙඩියකුත් ගිහිං දෙන්නද මං…? මල්ලියි මායි දිවුල් වලට ආසා නැහැනේ තාත්තා….!!!

ආ… මේක ඉදිලා… මේක ගිහිං දෙන්න.

ඊට පස්සේ අන්නාසි කෑල්ලත් එක අතක තියාගෙන අනිත් අතින් කෙසෙල් ගෙඩි දෙකයි, දිවුල් ගෙඩියකුයි අරගෙන ගියා ගෑණු ළමයා ගාවට. ම්… එයා ඇත්තටම ලස්සනයි… දෙව්යෝ ගොඩක් හොඳයි…! නැත්තං ඉල්ලපු ගමන් මේ වගේ ලස්සන ගෑණු ළමයෙක්ව දෙයිද මට…!!!

මේ ටික ගන්න… අම්මා දෙන්න කිව්වේ…

එහෙම කිව්වම මං හිතුවේ උදුරලා අරගෙන මටත් තෑන්ක් යූ වත් නොකියා දුවයි කියලා. ඒත් එයා හෙල්ලෙන පාටක් වත් නෑ… මගේ ඇස් දෙකයි, මූනයි දිහා බලාගෙන ඉන්නවා. මට හිතෙන්නෙම දෙයියෝ මේ ළමයාව එවලා නිසා එක්කගෙනම යන්න වෙයි කියලා. අනේ මං කරගත්තු දෙයක්….!

මේක ගන්න… මං ආයෙමත් කිව්වා…

මං කෙසෙල් වලට ආස නෑ… දිවුල් ගෙඩිය ගන්නම්… කියලා මං ගෙනාපු දිවුල් ගෙඩිය මගේ අතින්ම අල්ලලා අරගත්තා. පස්සේ ඇස් වල කඳුළු පිරිලා බිංදු දෙක තුනක් කම්මුල් දිගේ ගලා ගෙන එන හැටි මං දැක්කා.

අම්මේ… මං කෑගැහුවා…. අම්මේ… මෙයා අඬනවා…

ඊට පස්සේ අම්මා ආවා ලඟට.

ඇයි දරුවෝ අඬන්නේ…?

බඩගිනියි නෝනා…

මාත් නිකං සලිත වෙලා හිටියට මොකෝ, මටත් දුකයි. දිවුල් ගෙඩියකට පුළුවන්ද බඩගින්නක් නිමන්න…

අපි මෙයාට කන්න මොනා හරි අරන් දෙමු…!!! අනේ අම්මේ…!!! කියද්දි එක පයිසෙකට මාව ගනන් නොගත්තු අම්මා ඒ ළමයාගේ කර වටේට අතදාලා තාත්තයි මල්ලියි හිටිය තැනට එක්කගෙන ගිහිං අපි ගෙනාපු බෑග් එකෙන් සීනි  සම්බෝලයි පානුයි අරගනෙ කන්න දුන්නා. තාත්තා මල්ලිව අම්මට දීලා කඩේකට දුවලා ගිහිං ස්මෑක් එකක් අරගෙන ආවා. පවු එයා… පාං භාගයක් විතරම කෑවා. කාලා ඉවරවෙලා බීම එකත් බිව්වා.

ඊට පස්සෙ මං ආයෙමත් කෙසෙල් ගෙඩි එයා දිහාට දික් කලා.

එකක් දෙන්න. අනිත් එය ඔයා කන්න…

ආ… මේක ඉදිලා… ඔයා මේක කන්න. අනිත් එක මං කන්නං….

ඇහැල ගස් ටික තාම තියෙනවා මං හිතන්නේ

ඒ දවස් වල තියා අදටත් නොතේරෙන අමුතු ලස්සන ඇස් දෙකකින් මගේ දිහා බලාගෙන, මගේ එක අතකිනුත් අල්ලගෙන හිටිය හැටි මතකයි මට තාමත්. ඒ වෙද්දි අන්නාසි කෑල්ල මගේ අතින් අතෑරිලා තිබුනේ. ඒක කොහේද කියලා දන්නේ නෑ…

අන්තිමට අපේ අම්මා ඒ ගෑණු ළමයාගේ ඔලුව අතගාලා, දැන් බඩගිනි නෑ නේද..? කියලා අහද්දි පුංචි කෙස් අවුල් වෙච්චි ඔලුව දෙපැත්තට වනපු හැටිත් මතකයි. හ්ම්…

තෑන්ක් යූ පුංචි මහත්තයා… කියලා මගේ ඇස් දෙක දිහා ටික වෙලාවක් බලන් ඉඳලා… එක පාරටම අත අතෑරලා කහ පාට මල් කිනිති පිපිලා පහලට එල්ලිලා තිබුන ඇහැල ගස් අස්සෙන් දුවගෙන නොපෙනී ගිය හැටි….!!!  හ්ම්…. තාමත් මතකයි මට….