පිහිට වන්න… මරණිය පිළිකාවකින් පීඩා විඳිමි…

පුංචි කාලේ ඉඳන් තිබ්බ දාංගලේ එක පාරටම අඩුවෙලා යද්දී….
ක්‍රියාශීලී ගතිය අඩුවෙලා ගිහිං,
නිද්‍රාශීලි ගතියත් සමග කල්පනා කරන ගතියත් අරෑඪ වෙද්දී….
ගෙදර කිසිවෙකුටත්, අඩුම ගානේ මටවත්…
හිතුනේ නෑ මේක පිළිකාවක් මූලික ලක්ෂණයක් කියලා.

දැං ඉතිං මොනා කරන්නද…?
සුව කරන්න බැරි තරමටම පිළිකාව උඩු දුවලා.
වෙන පිළිකාවක් නම් සැත්කමක් කරලා,
අයින් කරන්න හරි පුළුවන්….
ඒත් මේක…
එහෙම කරන්නත් බැහැලු…
කොහේ ඉඳන් පැතිරෙනවද කියලවත්,
හොයාගන්න බැහැලු.
තාම නිට්ටාවට සුවවෙන බේතකුත් නැහැලු.

මට හිතාගන්නවත් බෑ…
හොඳට හිටිය මට ඇයි මෙහෙම වුනේ….?
හිතාගන්නවත් බැරි කාල නිමේෂයකදී,
පිළිකා සෛල වර්ධනය වෙලා…
ලේ සමග මුහු වෙලා සිරුර පුරා දුවනවා…
ඒක මට දැනෙනෙවා….
ඒත් කරන්න කිසිම දෙයක් නෑ…

පිළිකාව අයින් කරන්න නම්…
සිරුරයි, ආත්මයයි විච්ඡේදනය කරන්න ඕනෙලු.
ඒත් විශ්වාස කරන්න බැහැලු….
සමහරවිට ආයෙමත් සිරුරක් ලැබුනම,
පිළිකා සෛල ආයෙමත් වර්ධනය වෙන්න ඉඩ තියෙනවලු.

වෙන කරන්න කිසිම දෙයක් නැහැ…
අතීත මතකයන් පෝෂණ මාධ්‍යය කරගෙන…
සෙනෙහෙබර හැඟීම්, සිතුවිලි විසිරුම් මාධ්‍යය කරගෙන,
රතු රුධිර සෛල… රෝස පැහැ කරමින්…
මගේ සිරුර පුරා පැතිරීයන….

ආදරය
කියන මේ පිළිකාවත් එක්ක…
තවත් කොච්චර කල් මං හුස්ම ගන්නද…?